سير تاريخي تحول و تكامل ايمني و حفاظت

ايمني و انسان اوليه

 انسان اولیه به منظور شکار حیوانات جهت تغذیه و نیز مصون ماندن از گزند آنها و زنده ماندن، برای خود برنامه­ریزی­هایی انجام می­داد. از جمله این برنامه­ریزی­ها، پیداکردن رد پای شکار یا هر نشانه و علامت دیگر، محاصره و حمله به آن به طوریکه محاصره، بیشترین کارایی را داشته باشد. همه این اعمال و حرکات، ولو در کمال سادگی، آگاهانه بوده و به منظور برآوردن نیازهای مادی یا تأمین معاش خانواده، گروه و اجتماع انجام می­شده است. دراین برنامه­ریزی، پیش بینی بروز حادثه هم بود. با وجود این که پیش بینی آگاهانه بود، اما اکثراً فردی بوده و به علل اعتقادات سنتی، مذهبی، اجتماعی و روانشناسی، در اکثرمواقع به زبان نمی­آمد و به خاطر پایین نیاوردن روحیه شکارچیان، پیروزی بر شکار و کشتن آن امری حتمی قلمداد می­شد.

انسان­های اولیه می­بایست با روحیه قوی و اعتقاد راسخ به پیروزی، به شکار می­رفتند اما در پس اندیشه هر کس این هراس بود که نکند در این شکار خود زخمی شود، از پا بیفتد، در باتلاق فرو رود و یا در نهایت صید شکار شود.

میان انسان­های اولیه، هم به وقت شکار، و هم به وقت کار، یک اعتقاد نیرومند دیگر هم وجود داشت، هر فرد خود را رویین تن می­انگاشت. هر فرد تصور می­کرد به خود او صدمه­ای نخواهد رسید. اگر خطری باشد حتماً متوجه رفیق همراه یا رفقای همراه خواهد بود. این تصور امروز هم به وضوح در بین کارکنان صنعتی وجود دارد. هر یک از کارکنان به عللی(شاید متافیزیکی و خرافی، شاید هم نوعی اعتماد به خویشتن و مهارت فنی خویشتن) اعتقاد دارد که خود او دچار حادثه نخواهد شد و کارگر همسایه که روی ماشین همسایه کار می­کند با حادثه روبرو خواهد شد. ولی در شکار، همیشه، موفقیت قرین نبود. گاه شکار پیروز می­شد و شکارچی زخمی می­شد، از صخره پرتاب می­شد، به درخت کوبیده می­شد و در اثر این حوادث، مدت زمانی از چند روز تا گاه سال­ها، گاه هم برای همیشه معلول می­شد. در اثر بروز و تکرار این حوادث، قوانینی، بی­آنکه نوشته شوند تدوین شده و در اذهان نقش می­بست. پشتوانه این قوانین، تجربیات شخصی افراد بود.